Kinemaja jo-trilluese është një lloj kinematografie që tradicionalisht i kundërvihet trillimit ose trillimit. Ky lloj kinematografie ka disa tipare të rëndësishme.
Udhëzimet
Hapi 1
Në gjuhën ruse, ndryshimet midis koncepteve të filmave fiktivë dhe jo-trillues janë shumë të paqarta. Muchshtë shumë më logjike të përdorësh termat anglezë "trillim" dhe "jo-trillim" (përkthyer si "me trillim" dhe "pa trillim"). Ju mund të përshkruani filma jo-trillues si të filmoni njerëz të vërtetë në situata reale. Filmat jo-trillues nuk janë dokumentarë në kuptimin e përgjithshëm të fjalës, pasi dokumentarët mund të përmbajnë elemente skenike, dramatizime të filmuara posaçërisht për filmin. Por kur përshkruhet ky lloj arti, këto koncepte shpesh kombinohen.
Hapi 2
Temat për filmat jo-trillues ose dokumentarë janë më shpesh fenomene kulturore, arritje të jashtëzakonshme, hipoteza shkencore, ngjarje interesante, përshkrime të jetës së njerëzve të famshëm ose grupeve të njerëzve. Por rindërtimet historike në filmat artistikë, edhe nëse korrespondojnë plotësisht me realitetin, nuk mund të quhen përfaqësues të filmave jo-trillues. Dhe filmat në të cilët ka elementë të vënies në skenë, për shembull, një provokim i veçantë i heronjve ndaj emocioneve ose rivendosja e ngjarjeve dokumentare në ekran, përkundrazi, konsiderohen përfaqësues të zhanrit.
Hapi 3
Ekzistojnë disa lloje të filmave jo-trillues që nuk përjashtojnë reciprokisht dhe nuk i shterojnë të gjitha opsionet e mundshme, pasi që në këtë lloj kinemaje nuk ka kufij të qartë midis zhanreve. Mund të jetë një kronikë e ngjarjeve, xhirime për qëllime të veçanta (për shembull, për protokollin e policisë, mbikëqyrjen video, filmimet shkencore), kronikat e filmave, gazetaria e autorit, etj. Sipas formës së tij, filmat jo-trillues mund të ndahen në një reportazh filmi, një film portret, një ditar filmi, një udhëtim filmi, një ese filmike, një hulumtim filmi, një film komedie, etj.
Hapi 4
Detyrat me të cilat përballet krijuesi i një filmi jo-trillues mund të jenë të ndryshme: krijimi i një libri shkollor; kërkime gjeografike, etnografike, zoologjike, historike ose ndonjë tjetër; krijimi i një mjeti propagande (shkencor, fetar, shitje, etj.); krijimi i lajmeve (përshkrimi i një procesi të gjatë ose ngjarjeve historike), krijimi i një vepre gazetareske (shqyrtimi i problemeve aktuale politike dhe sociale). Prodhuesi i dokumentarëve Hugh Bedley ka përcaktuar mirë detyrën kryesore të të gjithë zhanrit të filmave jo-trillues: "të tregojmë për botën në të cilën jetojmë".
Hapi 5
Procesi i krijimit të një filmi jo-trillues është mjaft i ndërlikuar. Më parë, autori duhet të gjejë materiale që duhet të jenë jetike dhe të dokumentuara. Bazuar në faktet e provuara, shkruhet një skenar. Për të kombinuar të gjitha materialet në një film, përpunohen, arkivohen foto dhe video materiale arkivore, bëhen reportazhe (në formën e intervistave ose lajmeve) dhe vihen në skenë (por rikrijimi i saktë i fotografisë së asaj që po ndodh në realitet) bartja e xhirimeve, brendshme ose në terren jashtë, në varësi të skenarit.
Hapi 6
Deri më tani, filmat jo-trillues nuk janë të pëlqyer nga shikuesit, megjithëse shumë filma dhe dokumentarë po krijohen. Vetëm se jo të gjithë arrijnë në audiencën masive. Më shpesh, kryevepra të tilla mund të shihen vetëm në festivale të veçanta apo edhe të mbyllura të filmave, të cilat deri më tani gjithashtu nuk mund të mburren me një audiencë të madhe.
